از رویا تا واقعیت

نفس ما

نرگس و فاطمه و سمانه و معصومه و الناز می شن نفس ما!!!

پنج شنبه 30 آذر 1391برچسب:,

:: 1:19 :: نويسنده : معصومه

ساعت 5 نصف شبه باید تو این سرما اماده بشم برم براش یه کاری بکنم چقد سخته. یه هو همه چی جلوی چشام میاد :

اون شبایی که به یادش صبح میکردمو روزایی که همش دنبالش این ور اون ور میکردم. خیلیا دنبالش بودن همه میگفتن خوش به حال کسایی که بتونن به دستش بیارن زندگیشون گلستون میشه... این حرفا بس بود برای اینکه منم شیفتش شم. نمیتونستم بهش برسم اما نا امید نمیشدم همه ی فکر و ذکرم اون بود. مگه میشد که نباشه آینده بدون اون برام بی مفهوم بود.اطرافیانم این همه به آب و آتیش زدن منو نمیفهمیدن. نه اینکه از نظرشون بد باشه فکر میکردن که انقدرا هم مهم نیست. منه احمقم فکر میکردم اونا مانع منن.

بالاخره بهش رسیدم اون لحظه رو درست یادمه جا خوردم آخه انقدرم که فکر میکردم زیبا نبود اما بازم دوست داشتنی بود.

ای وای ساعت 5:30شد الان دیرم میشه اگه نرم برای اون اصلا مهم نیست ولی ... برم بهتره.

هوا تاریک بود هیچ کس جزخدا و من تو کوچه نبود همش به این فکر میکردم که ای کاش قبلا بیشتر میشناختمش.

باید مسیرمو عوض میکردم سوار اتوبوس شدم خورشید کم کم داشت خودشو نشون میداد, یه خانومی با لبخند انتهای مسیرو ازم پرسید منم با لبخند جوابشو دادم ولی لبخند روی لبام موند , وقتی رفتم سر فکرای خودم دیدم دارم بی انصافی میکنم اگه من از اون یه فرشته ساختم تقصیر اون چیه درسته که اون چیزی نیست که من فکر میکردم اما یه زیبایی هایی داره که هیچوقت به ذهنم خطور نکرده بود خدایا شکرت که من الان اونو دارم.

سهراب راست میگه باید اسمی که روش گذاشتم باز ستانم. ناراحتی من شاید از سختی بود که باید برای اون تحمل میکردم- منصفانه ترش اینه که برای خودم- چیزی که ساعت 5:30 منو از خونه بیرون اورد ترس از دیگران نبود دلیلش این بود که هنوزم برام مهمه البته خود واقعیشه نه چیزی که تو رویاهام ساخته بودم.

راستی یه جایی خوندم "لبخند زدن مسریه و وقتی لبخند بزنی نمی تونی به چیزای منفی فکر کنی" انگار راسته.

نظرات شما عزیزان:

الهام